Ο διάλογος που διεξάγεται το τελευταίο διάστημα από το υπουργείο Εργασίας θυμίζει μια επανάληψη της γνωστής κατάστασης, όπως στη «μέρα της Μαρμότας». Συνδικαλιστικές οργανώσεις όπως η ΓΣΕΕ, η ΓΣΕΒΕΕ και η ΕΣΕΕ συνεχίζουν να απαιτούν την επιστροφή του κατώτατου μισθού στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ). Αυτό σημαίνει ότι οι συνδικαλιστές, είτε εργοδοτών είτε εργαζομένων, θα αναλάβουν και πάλι τον καθορισμό των βασικών αποδοχών στον Ιδιωτικό Τομέα, κάτι που ίσχυε μέχρι το 2012. Αυτή η επιμονή αναδεικνύει την ανάγκη να ξανακερδίσουν οι εκπρόσωποι των Κοινωνικών Εταίρων τον έλεγχο των μισθών, δεδομένου ότι τα 12 χρόνια εφαρμογής του μοντέλου που εφάρμοσαν οι Μνημονιακές πολιτικές οδήγησαν σε στασιμότητα των αποδοχών.

Η σημερινή κατάσταση είναι ανησυχητική, καθώς η φτώχεια κρούει καμπανάκι στους πολίτες, ειδικά σε όσους έχουν χαμηλές αποδοχές. Όλοι θυμόμαστε πώς, μέσω μιας Πράξης Υπουργικού Συμβουλίου, ο κατώτατος μισθός μειώθηκε από τα 751 ευρώ στα 586 ευρώ, με την παράλληλη θέσπιση υπόγειου κατώτατου μισθού 511 ευρώ για νέους μέχρι 25 ετών. Η ανεργία όχι μόνο δεν περιορίστηκε αλλά εκτοξεύθηκε στο 28%, με πολλούς νέους να αναζητούν εργασία στο εξωτερικό, μια πραγματικότητα από την οποία δυσκολευόμαστε να επιστρέψουμε.

Αξιοσημείωτο είναι ότι το υπουργείο Εργασίας επιμένει στη χρήση ενός μαθηματικού τύπου, βασισμένου στο Γαλλικό μοντέλο, για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού, εντούτοις έχουν ήδη ανακύψει διαφωνίες γύρω από αυτή την επιλογή. Οι κεντρικές παραδοχές του τύπου αυτού, που περιλαμβάνουν τον πληθωρισμό και την παραγωγικότητα της οικονομίας, δέχονται κριτική, κυρίως για την παραγωγικότητα, όπου η προσδιοριστική διαδικασία παραμένει ασαφής. Επιπλέον, ηπροβλεπόμενη έλλειψη μέριμνας για τον μέσο μισθό, ο οποίος εξαρτάται από τις Συλλογικές Συμβάσεις, εγείρει περαιτέρω ανησυχίες.

Ειδικά στον τομέα των κλαδικών συμβάσεων, υπάρχει έλλειψη διάθεσης από την πολιτική ηγεσία για την επίλυση χρόνιων προβλημάτων που θωρακίζουν τη σύναψή τους. Με μόλις οκτώ υπογραφές κλαδικών συμβάσεων φέτος, εκ των οποίων μόνο οι δύο είναι γενικώς υποχρεωτικές, αναδεικνύεται η έλλειψη προόδου. Χωρίς την έμπρακτη στήριξη αυτών των συμβάσεων, οι μέσοι μισθοί δε θα καταφέρουν να ανακάμψουν. Ο κίνδυνος αύξησης εργαζομένων με χαμηλές αποδοχές είναι ρεαλιστικός, και η αναπόφευκτη αύξηση των “φτωχών εργαζομένων” δεν είναι απλώς μια στατιστική παράμετρος, αλλά μια σκληρή πραγματικότητα.

Πηγή: naftemporiki.gr