Ένας από τους κύριους παράγοντες που καθιστά δύσκολο για τους κυβερνώντες στη Δύση να κατανοήσουν τις ανάγκες του καθημερινού πολίτη είναι η προσκόλλησή τους στην ιδεολογία της αριστείας. Αυτή η ιδεολογία σπάνια τίθεται υπό εξέταση σε δημόσιο διάλογο. Ο εορτασμός της αριστείας είναι αντανάκλαση της ιστορίας των νικητών, που προτείνει ότι η ανθρωπότητα παραμένει εγκλωβισμένη στη μετριότητα, εάν δεν αναζητά το καλύτερο και τη ρήξη με την παράδοση.

Η αριστεία επιτάσσει να δρούμε με στόχο να γίνουμε οι καλύτεροι σε ό,τι κάνουμε, με παράλληλη παράβλεψη της ευημερίας του ανθρώπινου είδους. Εντός αυτού του πλαισίου, οι καλύτεροι αντιπροσωπεύουν την ευτυχία και αναμένονται να παραμείνουν ανταγωνιστικοί, χωρίς να αναλογίζονται γιατί πέτυχαν. Αυτή η προσέγγιση δημιουργεί μια αναγκαία αποδοχή της ηττημένης μοίρας από αυτούς που δεν καταφέρνουν να βρουν τη θέση τους ανάμεσα στους άριστους.

Στη σημερινή εποχή, όπου το κριτήριο της επιτυχίας κυριαρχεί σε όλα τα υπόλοιπα κριτήρια, η λατρεία της αριστείας φυσικοποιεί τον οικονομικό ανταγωνισμό, ενώ ταυτόχρονα αγνοεί τα κοινωνικά προαπαιτούμενα της επιτυχίας. Η ιδέα ότι οι άριστοι ενσαρκώνουν την αρμονία μεταξύ επιτυχίας, αριστείας και ευτυχίας παραμένει σε ένα σύμπαν που έχει απολέσει την έμπνευση και τη δημιουργικότητα.

Αυτά τα αξιώματα της ρητορικής της αριστείας καθορίζουν μια νομιμοποίηση που μπορεί να συνεχιστεί μονάχα μέσα από τη συνεχή κούρσα της επιτυχίας. Θα αναπαράγεται έως τη στιγμή που θα μπορέσουμε να σταματήσουμε και να αναρωτηθούμε αν όλη αυτή η κούρσα αξίζει τον κόπο και τον πόνο που την συνοδεύει.
Πηγή: naftemporiki.gr